Jordanie

Eindelijk is het dan zo ver. Een verhaaltje van mij over, de titel kan toch niet missen: Jordanie. Het heeft even geduurd en dat kwam voornamelijk doordat hier veel te veel moois te zien is en het zonde zou zijn onze tijd te verspillen aan uren achter de comp., daarnaast konden we eerst met het laptopje dat Fem heeft meegenomen niet op internet, gelukkig heeft een jongen uit het hostel dit probleem gisteren voor ons opgelost :D. Maar ik zal gauw overgaan tot belangrijkere zaken, het begin van onze reis.

(Sorry 'heren' (jullie weten wel wie;)) maar het is me niet gelukt het heel kort te houden, dus speciaal voor jullie: het gaat goed met me en onderaan de pagina kun je de conclusie vinden die ik nav mijn belevingen hier heb getrokken ;))

Zoals bekend startten we vanuit Bremen met een vlucht naar Londen, daar sliepen we bij een neef van Fem d'r moeder, David en zijn vrouw Lynne. Zulke aardige mensen! Nadat hij ons nog wat dingen in Londen had laten zien (Alexandra Palace en Kenwood) kon ons avontuur echt beginnen. En dat deed het ook... Na het inchecken en de controle door de douane etc. zaten Femke en ik te wachten op ons eten bij TGI Friday's en kwam ik erachter dat mijn camera was verdwenen, gestolen?! Enigszins in paniek rende ik terug naar de check in en de controlepoortjes in de hoop dat hij misschien toch gewoon ergens uit was gevallen, blijven liggen en gevonden ofzo. Maar helaas... Toen ik terug kwam bij de TGI's stond inmiddels al 'flight closing' op de bordjes, ook dat nog! Dus als gekken renden wij (ik met slechts 2 hapjes kip achter de kiezen, ach ik had toch al geen honger meer) richting gate. Daar nog maar weer gevraagd of ze in ieder geval iets konden doorgeven en navragen bij het 'lost and found department', maar ook dit had geen resultaat... Goed begin van de reis. Ik kon daar natuurlijk al geen aangifte meer doen, want ik was inmiddels al bij de gate en het vliegtuig zou niet veel later vertrekken, dan maar in Jordanie...

Daar aangekomen zouden we worden opgehaald door iemand van het hotel, maar er stond niemand. Lekker dan dachten wij, kan niet beter beginnen, toch? Haha. Gelukkig zijn we beiden geen pessimisten en zaten we niet bij de pakken neer, maar gingen gewoon maar op zoek naar een oplossing. We werden gelijk door allerlei Arabische mannen geholpen en uiteindelijk kwamen we erachter dat de auto die ons zou ophalen een ongeluk had gehad. Dan maar met de taxi en daarna zo gauw mogelijk slapen.

De volgende dag begon het volgende avontuur. Van mijn camera moest aangifte worden gedaan en dat gaat nog niet zo makkelijk in een land waar men nauwelijks engels spreekt. Zo goed en zo kwaad als het ging, onder het genot van een kopje thee, deed ik mijn verhaal. Uiteindelijk bleek dat ze niet de goede papieren hadden en dat ik de ambassade moest bellen :S Juist ja... Dit probleem was dus nog niet opgelost, maar daar zou ik me later nog wel druk over maken. Nu eerst genieten van het heerlijke zonnetje, het Roman Theatre en de Citadel. Echt prachtig!

We besloten de volgende dag (het was inmiddels zaterdag) naar Petra te gaan, 1 van de 7 wereldwonderen, dat MOCHTEN we natuurlijk niet missen! Op tijd opgestaan en onze tassen gepakt. Met een taxi naar het 'busstation' en daar wachten op de bus naar Petra. Hiervoor is geen plaats of tijd, hij komt en als ie vol zit vertrekt hij...
3u later kwamen we aan in Petra, de chauffeur bood ons nog van alles aan, maar hier zijn we verder maar niet op ingegaan. De rest van de dag rustig aan gedaan in t hostel.

Zondag om 6u op, half 7 ontbijten en hup op naar Petra. We besloten het te gaan lopen. Ongeveer een kwartiertje later kwamen we bij de ingang, daar de (veel te dure) tickets gehaald en vervolgens echt Petra in gegaan. Je loopt eerst een tijdje door een soort gang van mega hoge rotsen en dan kom je bij het eerste best bewaarde 'gebouw' Treasury. Echt ongelooflijk en een niet te beschrijven gevoel dat je dan krijgt. Uiteraard wat foto's gemaakt en vervolgens verder langs nog veel meer moois op naar Monastery, het hoogste en ook 1 van de best bewaarde en grootste 'gebouwen'. Op onze weg daar naartoe kwamen we in contact met een Canadees echtpaar van, jawel, 65(!) Steve en Anthea. Zij hadden al veel gereisd en hebben ons de nodige tips gegeven. Het was een behoorlijke klim omhoog, maar uiteindelijk kwamen we aan bij Monastery, wauw! Na een kopje thee scheidden onze wegen en gingen Fem en ik beginnen aan onze terugweg.
Ongeveer 6,5u na de start van onze wandeling waren we weer terug in het hostel. Nog wat gechilld met onze 'buren' van het hostel naast ons en geregeld dat we de volgende dag richting Wadi Rum zouden gaan. Dit werd wederom een kort nachtje want we werden om 6u verwacht klaar te staan voor vertrek.

De dag begon fijn; ijskoud en mistig. Daar zaten we dan, zonder echt warme spullen en in de wetenschap dat we straks de rest van de dag buiten zouden doorbrengen. En, erger nog, vannacht zouden gaan slapen in een tent in de woestijn, brrr! Wederom zorgden we ervoor dat dit ons humeur niet verpestte en niet veel later bleek het in Wadi Rum zelf nog wel mee te vallen. Behalve dan dat het raam van de jeep die wij hadden toegewezen gekregen niet dicht kon... Gelukkig begon het op te klaren nadat we bij Abu Sultan, onze gids, en zijn familie even wat thee hadden gedronken. Miss hebben jullie het al door, maar thee drinken is hier de nationale bezigheid ofzo. Voor wie het leuk vindt om te weten beschrijf ik onderaan hoe zij deze thee maken...

Sultan, de zoon van Abu Sultan werd die dag onze gids en ook kregen we er nog een reisgenoot bij, Konrad uit Polen. Hij heeft mij en Fem nog voorzien van wat extra lagen kleding en zo zijn we de dag prima doorgekomen! We reden de woestijn in en gelijk kreeg ik een flashback naar mijn vakantie met papa, mama en Jori in Amerika en dan vooral Death Valley. Al die prachtige rotsformaties. We zijn er een heel aantal opgeklommen, hebben muurschilderingen gezien, thee gedronken en nog meer op de rotsen geklauterd. Hierbij zit nog wel 1 leuk verhaal want het waaide nogal hard daar en op het moment dat het het ergste was waren wij bij 'de kleine brug' die we ook op zouden klimmen en die onderaan omringd was door (rood) zand... Zoals je je kunt voorstellen (Joor weet zeker waar ik het over heb :P) een goede combi dus die wind en dat zand ;) Fem en ik begonnen dapper aan onze daling maar onderaan waaide het zand zo hard in onze gezichten dat Femke eerst al tegen me opbotste, dit ging nog goed, maar echt verder kwamen we niet. Gelukkig was daar onze redder in nood met zijn huge kamelenjas (of dit het ook is weten we niet maar ik heb hem hier maar tot omgedoopt :P). Sultan stopte ons beiden 'in' zijn jas en samen liepen we terug naar de jeep. Dit ging allemaal prima, tot Femke 1 meter voor aankomst bij de auto bedacht dat het nog wel even leuk was daar onderuit te gaan. Super grappig, want we hadden al vanaf boven op de rost in een deuk gelegen over deze bizar harde wind enz.
Na nog wat stops waarbij Sultan o.a. nog een vuurtje ging maken en hierop, hoe kan het ook anders, thee ging zetten, reden we uiteindelijk richting ons onderkomen voor die nacht. De jeep begaf het nog een keertje, maar we redden het tot de tent en Sultan fixte de auto, zodat we daarmee toch nog naar de zonsondergang konden kijken.

Inmiddels hadden wij in de tent gezeten en waren alweer volgeschonken met wat litertjes thee. Na het bekijken van de zonsondergang was het tijd voor het eten. 1 grote plaat met rijst, komkommer tomaat en wat stukjes kip, 1 grote plaat met een mix van kip en groenten en een schaal brood werden op een kleedje op de grond gezet en aanvallen maar. Wij kregen nog lepels, maar zelf graaiden ze door de rijst, kneedden met hun handen een bol van het spul en aten het op die manier op. Haha. Na het eten nog bij het vuur gezeten en weer vele kopjes thee later was het tijd te gaan slapen. Of althans, het was zo donker en koud dat je maar beter onder de dekens kon gaan liggen. Het was op dat moment misschien pas half 9! Ik was wederom super gelukkig met de slaapzak die ik heb gekregen voor mijn afscheid. Daniel en Rita,echt geweldig, super bedankt nogmaals!!

Ik werd wakker en de geur van rook trok alweer mijn neus in. Nee he? dacht ik, maar ja alles stonk op dat moment al naar rook. We haddeb in vrijwelal onze kleren geslapen die we natuurlijk ook die dag weer gewoon aan hielden, zien jullie mij al voor je? ;) Na een ontbijtje vertrokken we richting het dorpje. Er was de avond ervoor ook nog een Frans koppel bij gekomen en zij hadden een auto in het dorpje staan. Wij konden met hen meerijden richting snelweg, zodat we daar, hopelijk, een bus konden nemen. Stonden we dan, met al onze spullen... De eerste paar bussen waren touringcars en de eerste streekbus reed gewoon door! Uiteindelijk zijn we toen liftend terug gegaan. In het begin durfden we niet echt en wezen we alles af, maar ja we konden hier toch moeilijk de hele dag blijven staan? En het schijnt hier redelijk normaal te zijn. Dus dan maar proberen iemand uit te zoeken die we wel vertrouwden en zo uiteindelijk nog diezelfde dag in Amman gekomen. Daar zijn we met 2 jongens naar een club gegaan, maar zelf redelijk op tijd weer naar 'huis' om de volgende dag de 'city mall' te bezoeken. Nog op zoek gegaan naar een camera, maar die leken hier allemaal wel extreem duurder dan in Nederland, dus besloten we dit maar in India te regelen. We zouden hier nog maar een paar dagen zijn en Jordanie staat helemaal vastgelegd op Fem d'r camera.

Donderdag was het dan zo verm Femke werd 24!! Om 12u had ik al even een liedje voor haar gezongen, heel mooi natuurlijk...;)

De volgende ochtend wilden we op tijd opstaan om die dag te regelen dat we naar de Dode Zee konden. We moesten nog wat extra geld hebben, maar dit geluk was ons niet snel gegund. Poging 1: de bank geeft geen geld uit. Poging 2: deze bank zegt niet te werken met onze kaarten. Poging 3: zelfde probleem. Dan maar downtown en uiteindelijk toch een goede pinautomaat gevonden. Les: pin niet bij de 'landelijke' banken, maar alleen bij diegenen die ook daadwerkelijk de logo's van maestro, visa etc. erop hebben staan...

En daar lagen we dan, rond 12u, in de Dode Zee. Precies wat de bedoeling was op Femke d'r verjaardag. Daar hebben we het er maar lekker van genomen en ook een heerlijke lunch gehad, Femke was tenslotte jarig. Op de terugweg nog langs Mount Nebo en Madaba (bekend om de mozaieken) en terug naar het hostel. Daar zouden we eten met een jongen die we die middag hadden ontmoet, Nash uit Kansas. Zo gezegd zo gedaan en na het eten ook nog met een broer en zus uit Tsjechie en een jongen uit Brussel naar een coffee shop gegaan en daar aan de Sheesha, oftewel de waterpijp! Nog zoiets dat je hier natuurlijk gedaan moet hebben.

Inmiddels is het hier alweer vrijdag en we hebben nog 2 daagjes tot onze volgende vlucht. Tot ie tijd blijven we hier lekker nog een beetje chillen en proberen zo min mogelijk geld uit te geven :) Je moet hier echt overal onderhandelen over de prijs wat nogal eens vervelend kan zijn... Zo hadden we in het Bdeiwi hostel een kamer gekregen die echt stonk, de hele vloer was zeiknat. Dus wij wilden verplaatst worden, dat kon. Maar daar hadden we een gedeelde ipv een eigen badkamer en ook kwamen we erachter dat er in de dorm, voor 4 personen alleen Nash lag. Terwijl ik nog gevraagd had om een dorm, die zijn goedkoper. Maar nee nee die zat vol... Zogenaamd met een reservering maar naar ons weten is er niemand gekomen. Maar ja we kregen wel 5 dinar terug en betaalden dus uiteindelijk wel ongeveer de prijs voor een dorm. Hopelijk gaat ons dat voor de komende 2 nachten ook zo lukken. Maar het is soms wel vermoeiend. Iedereen wil je helpen met van alles, maar het is vaak alleen maar (of iig voor een groot deel) om er zelf beter/rijker van te worden... Dus tja wie kun je dan nog echt vertrouwen??

Vanmiddag is het trouwens eindelijk gelukt aangifte te doen van mijn camera en nu heb ik dus een prachtig papiertje van een angifte in het Arabisch, hoop ik :P

Mijn conclusie: Jordanie is een prachtig land, soms lijkt het of ze niet anders doen dan thee drinken en waterpijp roken, de mensen zijn super vriendelijk, maar blijf altijd zelf opletten en onderhandel over alles. De eerste dagen waren wij hier nog niet zo goed in en ik denk dat we dan ook een aantal keren eigenlijk te veel geld hebben betaald voor bepaalde dingen. Maar ja zo zie je; aldoende leert men en wij zijn binnen deze eerste dagen al een stukje 'wereldwijzer' geworden. Dat belooft nog wat voor de rest van onze reis. In ieder geval is in deze eerste periode gebleken dat wij onszelf zo saampjes best wel prima redden! :D

Tot de volgende keer!! xxxx

Thee op z'n Arabisch: Men neme een theepot en gieten hier een halve kilo suiker in. Vervolgens water en men brengt het geheel aan de kook. Tot slot worden de theezakjes en eventueel nog kruiden toegevoegd (mint is hier populair) en genieten maar van de mier- en mierzoete substantie. Maar toch best lekker na een paar kopjes, zeker als het koud is hihi.