Count your blessings

Je kunt je in deze tijd, geboren in Nederland, bijna niet voorstellen dat er nog mensen op de wereld zijn die geen woord Engels spreken. Maar dan ook echt geen woord. Ook heeft een groot deel van de bevolking wel eens in een vliegtuig gezeten. Toch zijn er ook hele volksstammen voor wie dit compleet onontgonnen terrein is. En die mensen kom ik met mijn werk soms ook tegen, wat je weer even bewust maakt van hoe bevoorrecht wij in dit kikkerlandje zijn!

Op een vlucht vanuit Entebbe, Oeganda, zat een groep vluchtelingen aan boord. Deze mensen hadden voor vandaag waarschijnlijk nog nooit een vliegtuig gezien, laat staan erin gevlogen. En ze gingen niet alleen naar Nederland, maar daarna ook nog door naar Amerika! Klaar om een nieuw leven te beginnen. In de groep zaten kindjes die waarschijnlijk niet eens meer ouders hebben, tot moeders die 1 of meerdere kinderen moeten gaan afstaan. Een afschuwelijk idee vind ik het. Ze begrijpen niets van wat ik zeg en dus probeer ik met handen en voeten zo goed mogelijk te communiceren. Wat willen jullie drinken? Ze kijken me aan alsof ik van een buitenaardse planeet kom en zojuist iets heel geks heb gezegd. Cola misschien, of jus d'orange? Water, heb ik ook. Op dat moment dringt het tot me door dat er niks, maar dan ook echt niks aankomt van wat ik zeg. Dus gaan we het anders doen. Ik schenk jus in voor allebei en volgens mij is het oké. Ik zie ook mijn collega, aan de andere kant van het gangpad, worstelen met een aantal van deze groep. Ik vertel haar wat mijn tactiek is. Gewoon geven wa jij denkt dat goed is, communicatie is simpelweg onmogelijk. We proberen ze echt zo goed mogelijk te helpen, maar ondertussen denk ik aan het eten dat nog gaat komen, de koffie en thee... Ik geef ze de vis te eten, omdat ik inschat dat dit is wat het meest bekend voor ze is. En weer schenk ik er een glas jus bij in voor ze, de ene jongen lijkt blij als ik het pak optil, dus ik denk dat ze het lekker vonden. Van de ander komt nog steeds nul reactie. Voor hem ben ik nog steeds een soort E.T. stel ik mij voor. Wanneer ik terug loop naar achteren zie ik een vrouw met haar borst open en bloot, voor iedereen te zien. Ineens komt het idee bij me op dat deze mensen misschien wel helemaal niet eens gewend zijn kleding te dragen. Of in ieder geval niet zo veel! Ik heb met haar te doen en vind het eigenlijk wel ontwapenend en aandoenlijk om te zien. Het kleintje ligt lekker bij zijn moeder, inmiddels allebei in slaap. Even alle zorgen weg. Als je slaapt denk je niet na over wat er staat te gebeuren, je bent voor eventjes een beetje weg van deze wereld. Al weet dit kleintje natuurlijk sowieso niet wat hem staat te wachten. Misschien moet deze moeder hem straks wel afstaan. Met 1 of meerdere broers/zusjes.

Zoals in mijn laatste blog ook al duidelijk werd zorgt het draaien van nachtdiensten, oftewel een chronisch slaaptekort, bij mij voor een nogal labiele, of beter gezegd emotionele, gemoedstoestand. Daarom probeer ik deze gedachtegang voor nu maar even uit te schakelen, voor het teveel wordt. In plaats daarvan denk ik aan de kinderen die helemaal 'alleen' deze reis maken, maar hierdoor waarschijnlijk wel een betere kans hebben op een veilige, gezonde toekomst. Een toekomst met school, een opleiding, health care en hopelijk een heel lief, nieuw gezin dat hen toch ook een thuis kan geven. Iets wat ze in hun geboorteland waarschijnlijk is ontnomen.

En dan zijn we in Nederland. Hun reis gaat verder. Verder naar het grote onbekende. The American Dream? Zodra ik mijn social media open is het eerste dat ik voorbij zie flitsen iets over tassen, de nieuwste, veel te dure, armbandjes die iemand om heeft. Dinge waar men zich druk om maakt in Nederland zijn soms beschamend en op dit moment moet ik er echt even niks van weten. Zelf ben ik ook heus bezig met mijn uiterlijk, leuke nieuwe kleding. Maar sommige mensen maken het in mijn ogen wel erg bont, want wat is er nou echt belangrijk? De wereld laten zien dat je bijna een jaar op een wachtlijst hebt gestaan om nu die ene tas te bezitten? Een tas die waarschijnlijk een heel dorp in bijv. Afrika van schoon eten en drinkwater had kunnen voorzien. Nogmaals, ik geef zelf ook geld uit aan 'onzinnige' zaken en enen niet de illusie dat ik de wereld echt kan veranderen, maar toch maakt dit soort momenten mij wel weer extra bewust van hoe het ook kan en dat ik toch niet zo super materialistisch wil zijn. Ik gun mijzelf zo nu en dan een 'cadeau', een dure tas die ik al heel lang heel graag wilde, een bezoekje aan de kapper, een mooi nieuw kledingstuk of iets voor ons huis. Maar ik probeer de zaken wel in perspectief te zien en me bewust te blijven van mijn luxe positie en dankbaar te zijn en blijven! En daarbij helpt mijn werk af en toe goed mee!